نورآباد دهکده من

در روستای آبا و اجدادی‌ احمد، انگار که خاک مرده پاشیده باشند روی همه چیز، صدای خنده بلند نمی‌شود، آدم‌ها دل خوشی از زندگی ندارند و فقط برای شب کردن روز است که از خواب بیدار می‌شوند. احمد هم که اوضاع را این چنین می‌بیند باروبندیلش را جمع می‌کند و به دنبال جای بهتری برای زندگی از روستا بیرون می‌زند. او در مسیرش به روستایی سرسبز و آباد به نام نورآباد می‌رسد. در آنجا با جوانک چوپانی به نام رحمان آشنا شده و مهمان خانواده‌ی او می‌شود. پدر رحمان، که مردی سن‌وسال‌دار است، وقتی احوال احمد را می‌شنود، داستانی قدیمی را برای او تعریف کند؛ داستانی که اعضای خانواده‌اش بارها آن را شنیده‌اند اما همچنان از شنیدنش لذت می‌برند؛ داستانی از سیر تبدیل شدن روستای کم رونق نورآباد به سرزمینی بسامان و آبادان که زندگی در آن آرزوی هر کسی است..